کریدور اقتصادیCPEC، دروازه‌ای به سوی همکاری‌های منطقه‌ای
به گزارش خبرگزاری سرمایه ایرانی، پروژه‌های زیرساختی کلان، به‌ویژه ابتکار یک کمربند – یک راه چین، نقش تعیین‌کننده‌ای در تحولات ژئوپلیتیکی قرن بیست‌ویکم دارند. کریدور اقتصادی چین–پاکستان (CPEC)، به‌عنوان بخشی از این طرح، نه‌تنها روابط اقتصادی چین و پاکستان را تقویت می‌کند، بلکه معادلات قدرت در خاورمیانه، آسیای مرکزی و جنوب آسیا را دگرگون ساخته است و این پروژه با اتصال چین به بندر گوادر در دریای عرب، دسترسی استراتژیک به آب‌های گرم را فراهم می‌کند و پیامدهای گسترده‌ای برای کشورهای منطقه همچون ایران و افغانستان دارد.
ایران می‌تواند با بهره‌برداری هوشمندانه از بندر چابهار و اتصال آن به CPEC نقش ترانزیتی خود را در منطقه ارتقا دهد. این همکاری می‌تواند دسترسی ایران به بازارهای چین، آسیای مرکزی و جنوب آسیا را بهبود ببخشد و از انزوای ناشی از تحریم‌ها بکاهد. افغانستان نیز با موقعیت ژئوپلیتیکی منحصربه‌فرد خود می‌تواند به حلقه واسط تجاری شرق و غرب تبدیل شود.
CPEC تنها یک پروژه اقتصادی نیست، بلکه ابزاری برای تغییر توازن قدرت و شکل‌دهی به آینده همکاری‌های چندجانبه در آسیا است و موفقیت ایران و افغانستان در این زمینه به دیپلماسی فعال، ثبات داخلی و همکاری‌های راهبردی بستگی دارد.
محمد مهدی کریمی قهی، کارشناس حمل‌ونقل و ترانزیت در گفتگویی اظهار کرد: یکی از اهمیت‌های ارتباط با چین، وجود اتصال به آسیای مرکزی است و ایران می‌تواند از این ظرفیت بهره‌برداری کند و در صورتی که راه‌های زمینی مختل شوند، باید از طریق راه‌های ریلی استفاده کرد.
وی افزود: یکی از این راه‌ها، اتصال ایران به آسیای مرکزی از طریق چین است و یکی دیگر این است که از طریق افغانستان و گذرگاه واخام متصل هستیم و راه دیگری نیز وجود دارد که باید سال‌ها آن را دنبال می‌کردیم و آن اتصال از طریق پاکستان است؛ چرا که چین کریدوری به نام سی پک (CPEC )دارد که از غرب چین آغاز می‌شود و به بنادر پاکستان در شبه‌قاره هند متصل می‌گردد و اگر ایران بتواند به این شبکه متصل شود، می‌تواند ترانزیت زمینی خوبی را انجام دهد و در شرایط بحرانی، تجارت ایران دچار آسیب نخواهد شد.
به گزارش سرمایه ایرانی، پروژه‌های زیرساختی کلان، به‌ویژه ابتکار «یک کمربند – یک راه» چین، بازیگری کلیدی در شکل‌دهی به نقشه ژئوپلیتیک قرن بیست‌ویکم هستند. کریدور اقتصادی چین–پاکستان (CPEC) به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین اجزای این طرح، فراتر از یک پروژه اقتصادی عمل می‌کند و معادلات قدرت، ترانزیت و امنیت منطقه‌ای در آسیای مرکزی، خاورمیانه و جنوب آسیا را دگرگون کرده است. اتصال چین به بندر گوادر در دریای عرب نه تنها دسترسی استراتژیک چین به آب‌های گرم را تضمین می‌کند، بلکه زمینه را برای بازآرایی نفوذ ژئوپلیتیکی در منطقه فراهم می‌کند. این تحولات، فرصت‌ها و چالش‌هایی را برای کشورهایی مانند ایران و افغانستان ایجاد کرده است که در مسیر مستقیم این پروژه قرار ندارند اما می‌توانند از آن بهره‌برداری کنند.
ایران با دارا بودن بندر چابهار، نقطه کلیدی در جنوب شرقی خود، می‌تواند این منطقه را به مکملی برای بندر گوادر و گره‌ای در شبکه ترانزیتی CPEC تبدیل کند. اتصال چابهار به CPEC از طریق جاده‌ها و خطوط ریلی، دسترسی ایران به بازارهای چین، آسیای مرکزی و جنوب آسیا را تسهیل کرده و نقش کشور در عنوان هاب ترانزیتی منطقه را تقویت می‌کند. این همکاری همچنین می‌تواند به کاهش انزوای اقتصادی ایران ناشی از تحریم‌ها کمک کند. افغانستان نیز با موقعیت ژئوپلیتیکی منحصر به فرد خود، از ظرفیت بالایی برای تبدیل شدن به حلقه واسط تجاری میان شرق و غرب برخوردار است. با این حال، بی‌ثباتی سیاسی و ناامنی داخلی این کشور مانع اصلی بهره‌برداری از این فرصت‌هاست.
موفقیت ایران و افغانستان در بهره‌برداری از CPEC و دیگر پروژه‌های زیرساختی منطقه‌ای به ثبات داخلی، همکاری‌های چندجانبه و دیپلماسی هوشمند بستگی دارد. این کشورها باید با سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های ترانزیتی، تقویت امنیت مرزی و انعطاف‌پذیری در روابط خارجی، خود را در نقشه ژئواستراتژیک آسیا تثبیت کنند. CPEC تنها یک پروژه اقتصادی نیست، بلکه ابزاری برای دگرگونی توازن قدرت در منطقه است. شکست در بهره‌برداری از این فرصت‌ها می‌تواند به تضعیف موقعیت استراتژیک ایران و افغانستان در برابر قدرت‌های بزرگ منجر شود، در حالی که موفقیت در این مسیر می‌تواند دوران جدیدی از همکاری‌های اقتصادی و ژئوپلیتیکی را رقم بزند.
منبع خبر : ایمنا
